Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Transalpini N M

  • 1 Transalpini

    Trans-alpīnus, a, um, adj., that is or lies beyond the Alps, Transalpine:

    Gallia,

    Caes. B. G. 7, 1; 7, 6; Cic. Mur. 41, 89:

    cognatio materna Transalpini sanguinis,

    id. Red. in Sen. 7, 15:

    nationes,

    id. Fam. 9, 15, 2:

    bella,

    id. Off. 2, 8, 28.—In plur. subst.: Transalpīni, ōrum, m., nations beyond the Alps, Transalpine nations:

    legio una ex Transalpinis conscripta,

    Suet. Caes. 24.

    Lewis & Short latin dictionary > Transalpini

  • 2 transalpinus

    transalpinus, a, um situé au-delà des Alpes, transalpin.    - Transalpini, ōrum, m.: les Transalpins.
    * * *
    transalpinus, a, um situé au-delà des Alpes, transalpin.    - Transalpini, ōrum, m.: les Transalpins.
    * * *
        Transalpinus, pen. prod. Adiectiuum, Compositum ex trans et Alpes: vt Transalpina Gallia. Plin. Qui est dela, ou par dela les Alpes.

    Dictionarium latinogallicum > transalpinus

  • 3 Transalpinus

    Trans-alpīnus, a, um, adj., that is or lies beyond the Alps, Transalpine:

    Gallia,

    Caes. B. G. 7, 1; 7, 6; Cic. Mur. 41, 89:

    cognatio materna Transalpini sanguinis,

    id. Red. in Sen. 7, 15:

    nationes,

    id. Fam. 9, 15, 2:

    bella,

    id. Off. 2, 8, 28.—In plur. subst.: Transalpīni, ōrum, m., nations beyond the Alps, Transalpine nations:

    legio una ex Transalpinis conscripta,

    Suet. Caes. 24.

    Lewis & Short latin dictionary > Transalpinus

  • 4 cognatio

    cōgnātio, ōnis, f. (co und gnascor = nascor), die Verwandtschaft durch Geburt, I) eig. u. meton.: a) der Menschen, α) eig.: propinqua c., Cic., Ggstz. longinqua od. longa cognatio, Curt. (s. Mützell Curt. 4, 1 [4], 19): c. artissima, Iustin.: c. materna transalpini sanguinis, Cic.: u. cognatio, quae mihi tecum est, Cic.: cognatione od. propinquā cognatione cum alqo coniunctum esse, Cic. u. Nep.: alqm cognatione attingere, Cic.: cognatione sibi propinquā iuncti, Suet.: an potest cognatio ulla propior esse quam patriae, Cic.: m. Ang. mit wem? durch cum m. Abl., cum Tyriis, Curt. 4, 4 (19), 15. – od. wessen? durch Genet., zB. cognatione Licinii (des L., mit L.) se excusare, Liv. 6, 39, 4. – Plur., Cic. de fin. 5, 65. Liv. 31, 31, 11: propinquae cognationes, Liv. 26, 33, 3. – β) meton., die Verwandtschaft = die Verwandten, tota cognatio, Cic. fr.: cognationis magnae homo, Caes. – u. Plur., gentes (Gemeinden) cognationesque hominum (Sippschaften), Caes. b. G. 6, 22, 2. – b) der Tiere, eig. u. meton., Plur. cognationes, Plin. 8, 156 u. 203. – c) der Pflanzen, porri et ceparum, Plin.: papyri cum calamis, Plin. – d) a. lebl. Ggstde., siderum, Plin.: bitumini magna c. ignium, Plin. – II) übtr., die Verwandtschaft = Verbindung, Übereinstimmung, Ähnlichkeit, c. studiorum et artium, Cic.: numerus non habebat aliquam necessitudinem aut cognationem cum oratione, Cic.: est quaedam inter hos status cognatio, Quint.

    lateinisch-deutsches > cognatio

  • 5 sanguis

    sanguis (urspr., aber veraltete Form sanguen), inis, m., das Blut (= der dünne, die Glieder durchströmende und lebenerhaltende Blutsaft, hingegen cruor = der rohe Blutsaft, das rohe, dicke Blut; vgl. Tac. ann. 12, 47), I) eig. u. bildl.: 1) eig.: sanguinis eruptio, Cels.: sanguinis vomitus, Cels.: sanguinis missio, das Aderlassen, Cels.: sanguis ater, Lucr., Verg. u. Liv.: caprinus, Aur. Vict.: humanus, Liv. u.a.: taurinus, Catull. u. Plin.: tauri sanguis, Cic.: vestis sanguine madens, Quint.: gladius sanguine oblitus, Sall.: sanguine subito ictus, vom Schlage getroffen, Eutr.: murenas sanguine humano saginare, Sen. (bildl., sanguine rei publicae saginari, sich mit dem Marke des St. mästen, Cic.): candor corporis magis sanguine atro maculabatur, Liv.: affectus nobis fugant sanguinem, treiben uns das Blut (im Gesichte) zurück (Ggstz. evocant ruborem), Sen.: os sanguine respergere, Cic.: se sanguine nefando respergere, Liv.: sanguinem mittere, zur Ader lassen, alci, Cels., u. scherzh., provinciae, Cic.: so auch sanguinem extrahere, Plin., od. detrahere, Colum., od. emittere venis, Plin., od. demittere, Gell.: sanguinem sistere, Plin., od. cohibere, Cels., od. supprimere, Cels.: sanguinem exspuere, Cels., ab ore exspuere (Ggstz. ex stomacho cruorem reicere), Scrib.: sanguinem vomere, Cels.: sanguinem fundere, ausgießen, Cic., u. vergießen, Curt. (vgl. plus sanguinis ex multa carne fundebatur, Liv.): sanguinem effundere, vergießen, Cic.: sanguinem haurire, Liv., sanguinem alcis haurire, Cic.: hauriendus aut dandus est sanguis, ihr müßt Blut (der Feinde) vergießen oder (das eurige) hingeben, Liv.: sanguinem sitire, Iustin. u. Lact.: sanguinem alcis sitire, Cic.: gustasse civilem sanguinem vel potius exsorbuisse, Cic.: numquam sanguinem alcis expetivisse, Cic.: hominis propinqui sanguinem vitamque eripere, Cic.: saturare se sanguine dissimillimorum sui civium, Cic.: satia te sanguine, quem sitisti, Iustin.: canes satiati sanguine erili, Ov.: etiam impendio sanguinis sui alqm tueri, Sen. – 2) bildl.: a) die Lebensfrische, das Kernhafte, amisimus sucum et sanguinem, Cic.: quibus integer aevi sanguis, Verg. – v. der Rede u. v. Redner, Cic.: verum sanguinem deperdebat, Cic.: sanguinem ipsum ac medullam verborum ipsius (Sallustii) eruere atque introspicere peritus, Gell. 18, 4, 2. – b) = Vermögen, Geld, de sanguine aerarii detrahere, Cic.: sanguinem miserit, quicquid potuerit detraxerit, Cic. – II) meton.: 1) das Blutvergießen, der Mord, sanguis cotidianus, Cic.: fraterni sanguinis insons, Ov.: odio civilis sanguinis, Cic.: usque ad sanguinem incitari solet odium, Cic.: sanguinem facere (anrichten), Liv.: – 2) das Geblüt = die Blutsverwandtschaft, der Stamm, das Geschlecht usw., a) abstr.: magnam possidet religionem paternus maternusque sanguis, Cic.: cognatio materna Transalpini sanguinis, Cic.: ne sanguis societur (durch das Heiraten untereinander), Liv.: sanguine coniunctus, Blutsverwandter, Cic.: attingere alqm sanguine, blutsverwandt sein mit usw., Plin. ep. – b) konkret, Abkömmling, Kind (Sohn, Tochter), Enkel usw., Alexandri sanguis ac stirps (Sprößling), Curt.: proice tela, sanguis meus, Verg.: est sanguis tuus, Tibull.: regius sanguis, v. der Europa, königliche Prinzessin, Hor.: saevire in suum sanguinem, Liv. – III) poet. übtr., die natürliche Feuchtigkeit, der Saft der Pflanzen usw., bacas turgentes sanguine Pallas amat, Öl, Nemes.: viridis nemori sanguis decedit, Saft der Bäume, Manil.: von der Purpurfarbe, Val. Flacc. – / Das i von Natur lang (s. Lachmann Lucr. p. 59), daher oft bei Dichtern so gemessen, s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 243. – Genet. Sing. vulg. auch sanguis, Cael. Aur. de morb. chron. 2, 11, 128. Paul. Nol. 21, 376: Akk. sanguem, Corp. inscr. Lat. 6, 2104, 22 (Act. Arv. a. 218). – Archaist. Nomin.-Form sanguen, Enn. ann. 113; fr. scen. 26 u. 202. Acc. tr. 83. Cato origg. 4. fr. 7, u. oratt. fr. 60. Varro sat. Men. 225. Lucr. 1, 837 u.a. Petron. 59, 1. Lact. 1, 15, 31. – Der Plur. sanguines wird von Prisc. 5, 54 u. Serv. Verg. Aen. 4, 687 als ungebräuchlich bezeichnet, aber s. Vulg. 2. regg. 16, 7; psalm. 5, 7 u. 15, 4; prov. 29, 10 u. ö. Hieron. in psalm. 15, 4 u. ö. (vgl. Neue-Wagener Formenlehre3 1, 580).

    lateinisch-deutsches > sanguis

  • 6 transalpinus

    trāns-alpīnus, a, um, jenseit der Alpen gelegen, -geschehend, transalpinisch (Ggstz. cisalpinus), regio, Verr. Flacc.: Gallia, Caes. u. (Ggstz. cisalpina) Oros.: nationes, gentes, Cic.: bella, Cic.: sanguis, Cic.: redite iam nunc ad sedes, nihil visuri transalpinum, da ihr keinen Schritt über die Alpen tun sollt, Amm. – Plur. subst., trānsalpīnī, ōrum, m., die jenseit der Alpen wohnenden Völker, die Transalpiner, Suet. Caes. 24, 2. Aur. Vict. de Caes. 42, 17. Eutr. 4, 22.

    lateinisch-deutsches > transalpinus

  • 7 cognatio

    cōgnātio, ōnis, f. (co und gnascor = nascor), die Verwandtschaft durch Geburt, I) eig. u. meton.: a) der Menschen, α) eig.: propinqua c., Cic., Ggstz. longinqua od. longa cognatio, Curt. (s. Mützell Curt. 4, 1 [4], 19): c. artissima, Iustin.: c. materna transalpini sanguinis, Cic.: u. cognatio, quae mihi tecum est, Cic.: cognatione od. propinquā cognatione cum alqo coniunctum esse, Cic. u. Nep.: alqm cognatione attingere, Cic.: cognatione sibi propinquā iuncti, Suet.: an potest cognatio ulla propior esse quam patriae, Cic.: m. Ang. mit wem? durch cum m. Abl., cum Tyriis, Curt. 4, 4 (19), 15. – od. wessen? durch Genet., zB. cognatione Licinii (des L., mit L.) se excusare, Liv. 6, 39, 4. – Plur., Cic. de fin. 5, 65. Liv. 31, 31, 11: propinquae cognationes, Liv. 26, 33, 3. – β) meton., die Verwandtschaft = die Verwandten, tota cognatio, Cic. fr.: cognationis magnae homo, Caes. – u. Plur., gentes (Gemeinden) cognationesque hominum (Sippschaften), Caes. b. G. 6, 22, 2. – b) der Tiere, eig. u. meton., Plur. cognationes, Plin. 8, 156 u. 203. – c) der Pflanzen, porri et ceparum, Plin.: papyri cum calamis, Plin. – d) a. lebl. Ggstde., siderum, Plin.: bitumini magna c. ignium, Plin. – II) übtr., die Verwandtschaft = Verbindung, Übereinstimmung, Ähnlichkeit, c. studiorum et artium, Cic.: numerus non habebat aliquam necessitudinem aut cognationem cum
    ————
    oratione, Cic.: est quaedam inter hos status cognatio, Quint.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cognatio

  • 8 sanguis

    sanguis (urspr., aber veraltete Form sanguen), inis, m., das Blut (= der dünne, die Glieder durchströmende und lebenerhaltende Blutsaft, hingegen cruor = der rohe Blutsaft, das rohe, dicke Blut; vgl. Tac. ann. 12, 47), I) eig. u. bildl.: 1) eig.: sanguinis eruptio, Cels.: sanguinis vomitus, Cels.: sanguinis missio, das Aderlassen, Cels.: sanguis ater, Lucr., Verg. u. Liv.: caprinus, Aur. Vict.: humanus, Liv. u.a.: taurinus, Catull. u. Plin.: tauri sanguis, Cic.: vestis sanguine madens, Quint.: gladius sanguine oblitus, Sall.: sanguine subito ictus, vom Schlage getroffen, Eutr.: murenas sanguine humano saginare, Sen. (bildl., sanguine rei publicae saginari, sich mit dem Marke des St. mästen, Cic.): candor corporis magis sanguine atro maculabatur, Liv.: affectus nobis fugant sanguinem, treiben uns das Blut (im Gesichte) zurück (Ggstz. evocant ruborem), Sen.: os sanguine respergere, Cic.: se sanguine nefando respergere, Liv.: sanguinem mittere, zur Ader lassen, alci, Cels., u. scherzh., provinciae, Cic.: so auch sanguinem extrahere, Plin., od. detrahere, Colum., od. emittere venis, Plin., od. demittere, Gell.: sanguinem sistere, Plin., od. cohibere, Cels., od. supprimere, Cels.: sanguinem exspuere, Cels., ab ore exspuere (Ggstz. ex stomacho cruorem reicere), Scrib.: sanguinem vomere, Cels.: sanguinem fundere, ausgießen, Cic., u. vergießen,
    ————
    Curt. (vgl. plus sanguinis ex multa carne fundebatur, Liv.): sanguinem effundere, vergießen, Cic.: sanguinem haurire, Liv., sanguinem alcis haurire, Cic.: hauriendus aut dandus est sanguis, ihr müßt Blut (der Feinde) vergießen oder (das eurige) hingeben, Liv.: sanguinem sitire, Iustin. u. Lact.: sanguinem alcis sitire, Cic.: gustasse civilem sanguinem vel potius exsorbuisse, Cic.: numquam sanguinem alcis expetivisse, Cic.: hominis propinqui sanguinem vitamque eripere, Cic.: saturare se sanguine dissimillimorum sui civium, Cic.: satia te sanguine, quem sitisti, Iustin.: canes satiati sanguine erili, Ov.: etiam impendio sanguinis sui alqm tueri, Sen. – 2) bildl.: a) die Lebensfrische, das Kernhafte, amisimus sucum et sanguinem, Cic.: quibus integer aevi sanguis, Verg. – v. der Rede u. v. Redner, Cic.: verum sanguinem deperdebat, Cic.: sanguinem ipsum ac medullam verborum ipsius (Sallustii) eruere atque introspicere peritus, Gell. 18, 4, 2. – b) = Vermögen, Geld, de sanguine aerarii detrahere, Cic.: sanguinem miserit, quicquid potuerit detraxerit, Cic. – II) meton.: 1) das Blutvergießen, der Mord, sanguis cotidianus, Cic.: fraterni sanguinis insons, Ov.: odio civilis sanguinis, Cic.: usque ad sanguinem incitari solet odium, Cic.: sanguinem facere (anrichten), Liv.: – 2) das Geblüt = die Blutsverwandtschaft, der Stamm, das Geschlecht usw., a) abstr.: magnam possidet religionem
    ————
    paternus maternusque sanguis, Cic.: cognatio materna Transalpini sanguinis, Cic.: ne sanguis societur (durch das Heiraten untereinander), Liv.: sanguine coniunctus, Blutsverwandter, Cic.: attingere alqm sanguine, blutsverwandt sein mit usw., Plin. ep. – b) konkret, Abkömmling, Kind (Sohn, Tochter), Enkel usw., Alexandri sanguis ac stirps (Sprößling), Curt.: proice tela, sanguis meus, Verg.: est sanguis tuus, Tibull.: regius sanguis, v. der Europa, königliche Prinzessin, Hor.: saevire in suum sanguinem, Liv. – III) poet. übtr., die natürliche Feuchtigkeit, der Saft der Pflanzen usw., bacas turgentes sanguine Pallas amat, Öl, Nemes.: viridis nemori sanguis decedit, Saft der Bäume, Manil.: von der Purpurfarbe, Val. Flacc. – Das i von Natur lang (s. Lachmann Lucr. p. 59), daher oft bei Dichtern so gemessen, s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 243. – Genet. Sing. vulg. auch sanguis, Cael. Aur. de morb. chron. 2, 11, 128. Paul. Nol. 21, 376: Akk. sanguem, Corp. inscr. Lat. 6, 2104, 22 (Act. Arv. a. 218). – Archaist. Nomin.- Form sanguen, Enn. ann. 113; fr. scen. 26 u. 202. Acc. tr. 83. Cato origg. 4. fr. 7, u. oratt. fr. 60. Varro sat. Men. 225. Lucr. 1, 837 u.a. Petron. 59, 1. Lact. 1, 15, 31. – Der Plur. sanguines wird von Prisc. 5, 54 u. Serv. Verg. Aen. 4, 687 als ungebräuchlich bezeichnet, aber s. Vulg. 2. regg. 16, 7; psalm. 5, 7 u. 15, 4; prov. 29, 10 u. ö. Hieron. in psalm. 15, 4 u. ö.
    ————
    (vgl. Neue-Wagener Formenlehre3 1, 580).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sanguis

  • 9 transalpinus

    trāns-alpīnus, a, um, jenseit der Alpen gelegen, - geschehend, transalpinisch (Ggstz. cisalpinus), regio, Verr. Flacc.: Gallia, Caes. u. (Ggstz. cisalpina) Oros.: nationes, gentes, Cic.: bella, Cic.: sanguis, Cic.: redite iam nunc ad sedes, nihil visuri transalpinum, da ihr keinen Schritt über die Alpen tun sollt, Amm. – Plur. subst., trānsalpīnī, ōrum, m., die jenseit der Alpen wohnenden Völker, die Transalpiner, Suet. Caes. 24, 2. Aur. Vict. de Caes. 42, 17. Eutr. 4, 22.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > transalpinus

  • 10 transalpinus

    I
    Transalpina, Transalpinum ADJ
    of/belonging to/situated in the region beyond the Alps (from Rome)
    II
    people (pl.) from the region beyond the Alps (from Rome)

    Latin-English dictionary > transalpinus

  • 11 transgredior

    trans-grĕdior, gressus, 3, v. dep. a. and n. [gradior], to step across, step over, climb over, go or pass over, cross (class.; syn.: transeo, transcendo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    (α).
    Act.:

    pomoerium,

    Cic. Div. 1, 17, 33:

    Taurum,

    id. Fam. 3, 8, 5; 11, 20, 2; id. Att. 5, 21, 7; Liv. 39, 54, 5; 21, 24, 1; 23, 33, 2; 10, 27, 1; Vell. 2, 63; Tac. H. 1, 89; 3, 56; Brut. ap. Cic. Fam. 11, 20, 2:

    flumen,

    Caes. B. G. 2, 19:

    Padum,

    Liv. 33, 22, 4:

    Rhenum,

    Vell. 2, 120, 2:

    amnem Araxem ponte,

    Tac. A. 13, 39 fin.:

    paludem,

    Hirt. B. G. 8, 10:

    munitionem,

    Caes. B. G. 7, 46: exanimatus concidit;

    hunc ex proximis unus jacentem transgressus, etc.,

    id. ib. 7, 25:

    colonias,

    to pass through, Tac. A. 3, 2.— Absol.: transgressos (sc. flumen) omnes recipit mons, Sall. Fragm. ap. Gell. 10, 26, 3 (id. H. 1, 66 Dietsch).—
    (β).
    Neutr.:

    Galli Transalpini in Italiam transgressi,

    Liv. 39, 45, 6:

    in Corsicam,

    to cross over, sail over, id. 42, 1, 3:

    in Macedoniam,

    Suet. Caes. 35:

    gens Rheno transgressa,

    Tac. A. 12, 27.— Absol.:

    hunc Britanniae statum mediā jam aestate transgressus Agricola invenit,

    Tac. Agr. 18:

    sol transgressus in Virginem,

    Plin. 18, 18, 47, § 167; 2, 83, 85, § 199:

    Pompeius transgressus ad solis occasum,

    id. 7, 26, 27, § 96:

    transgressus ad deos Augustus,

    Vell. 2, 75, 3.—
    B.
    In partic., to go over to another party (Tacitean):

    transgredior ad vos, seu me ducem sen militem mavultis,

    Tac. H. 4. 66:

    in partes Vespasiani,

    id. ib. 4, 39:

    in partes alicujus,

    id. Agr. 7.—
    II.
    Trop. (postAug.). [p. 1891]
    (α).
    Act.:

    Caesar dictator signis collatis quinquagies dimicavit, solus M. Marcellum transgressus, qui undequadragies dimicaverat,

    going beyond, surpassing, Plin. 7, 25, 25, § 92:

    mensuram,

    to go beyond, exceed, id. 7, 49, 50, § 160:

    juvenis necdum duodevicesimum transgressus annum,

    Vell. 2, 7, 2; Val. Max. 2, 6, 8:

    alicujus viri mentionem,

    to pass over, omit, Vell. 2, 108, 2:

    constantis amicitiae exemplum sine ullā ejus mentione,

    Val. Max. 4, 7, ext. 2:

    utinam hercule possem quae deinde dicenda sunt, transgredi,

    App. Mag. 74, p. 321, 16.—

    Esp., in eccl. Lat.: mandatum Dei,

    to transgress, Vulg. Matt. 15, 3.—
    (β).
    Neutr., to pass over, proceed:

    paulatim ab indecoris ad infesta transgrediebatur,

    Tac. A. 3, 66:

    possumus et ad illos brevi deverticulo transgredi, quos, etc.,

    Val. Max. 8, 1, 5; so id. 4, 2 init.
    transgressus, a, um, in a pass. sense:

    transgresso Apennino,

    Liv. 10, 27, 1 (Madv. Apenninum).

    Lewis & Short latin dictionary > transgredior

См. также в других словарях:

  • Alpine regiments of the Roman army — Roman infantry helmet (Imperial Gallic type). Late 1st century Th …   Wikipedia

  • transalpin — TRANSALPÍN, Ă, transalpini, e, adj. Care este situat dincolo de munţii Alpi. – Din fr. transalpin. Trimis de ionel bufu, 28.06.2004. Sursa: DEX 98  Transalpin ≠ cisalpin Trimis de siveco, 03.08.2004. Sursa: Antonime  transalpín adj. m. (sil. mf …   Dicționar Român

  • Meride — Basisdaten Staat: Schweiz Kanton …   Deutsch Wikipedia

  • Années 1460 — XIVe siècle | XVe siècle | XVIe siècle Années 1440 | Années 1450 | Années 1460 | Années 1470 | Années 1480 1460 | 1461 | 1462 | 1463 | 1464 | 1465 | 1466 | 1467 | 1468 | 1469 Sommaire …   Wikipédia en Français

  • Frankreich [1] — Frankreich (a. Geogr. u. Ant.). F. wurde von den Griechen Keltike, später Galatia u. mit zusammengesetztem Namen auch Keltogalatia, von den Römern aber Gallia, u. zwar im Gegensatz zu Gallia cisalpina, Oberitalien, Gallia transalpina (G. ultima,… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Ligurien — (Liguria, Ligystĭce), 1) im weiteren Sinne das ganze von Ligyern bewohnte Land zwischen den Seealpen, den Apenninen u. dem Mittelmeere von Massilia bis Pisa, westlich von den Ananern, nördlich von den Bojern u. im Südosten von den Etruskern… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • CADURCI — populi Galliae Aquitanicae de quibus I. Caesar in 7. Commentario c. 75. scribit, Vercingetorigem Arvernum adolescentem cum Senonibus, Parisiis, Pictonibus, Turonis, Aulercis, Lemovicibus, Andis adversus Romanos sibi Cadurcos adiunxisle, et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CAURSINI — Mercatores Italiae, qui cum Legatis Papae, in Angliam venientes, sub Henrico III. non solum populum et Clerum, sed Regnum ipsum gravissmis usuris corroserunt: Matthaeo Parisiensi Usurarri Transalpini, Papaemercatores vel scambiatores dicti, A. C …   Hofmann J. Lexicon universale

  • LIGURES Galli — dicti Romanis Scriptoribus Ligures Transalpini, memorantur Plin. l. 3. c. 5. cum ait: Ligurum celeberrimi ultra Alpes Salyi, Deceates, Oxubii. Strabo l. 4. p. 185. A O. Opimio Cos. cum Massiliensium foederatorum oppida vastarent, victi, Flor. l.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SALLYES seu SALYJ et SALYES — SALLYES, seu SALYJ, et SALYES Plinio l. 3. c. 4. Salvii Livio, l. 21. c. 26. Saluvii Marcellino, populi Galliae Narbonensis, quorum metropolis Aquae Sextiae, Strabo. Habebant sedes a mari Gallico sive urbe Massilia, usque ad fluvium Druentiam:… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • transalpino — tran·sal·pì·no agg., s.m. 1a. agg. CO che sta al di là delle Alpi; situato a nord della catena alpina: stati transalpini, regioni transalpine; Gallia transalpina, il territorio dell antica Gallia, corrispondente all odierna Francia Sinonimi:… …   Dizionario italiano

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»